André Goezu

André Goezu (1939), graficus, etser, schilder en tekenaar.
Goezu, geboren in een Joods gezin, studeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en het Nationaal Hoger Instituut te Antwerpen. Op zijn 28ste beëindigde hij als laureaat zijn studies aan de Academie en kreeg als eerste Vlaming een beurs om zich te vervolmaken in Parijs.
Door de oorlog in Antwerpen gedurende de jaren '40 - '44 werd zijn familie gedwongen om een veiliger onderkomen te zoeken buiten de stad, in Wuustwezel, tussen de bomen. Zo bouwde hij in die jaren dat zijn familie vervolgd en vernietigd werd, een wereld van symbolen op: een boom, waarin bladeren en takken beschermende armen zouden vormen, een paard, een anonieme schimmige gestalte, een pauw, een vogel met uitgestrekte vleugels.
Om te kunnen spreken over die jaren van angst, onrust en gevaar, hanteerde hij pen en potlood en kwam zo in de wereld van de kunst terecht.

De dominante stijl van zijn werk is figuratief: de vrouw, het boslandschap, de vogels vermengen zich met elkaar in een reeks harmonieuze kleuren, soms in geeloranje tinten, soms in blauwgroene tinten.
Zijn oorlogsherinneringen zijn medebepalend voor het kleuren- en gevoelspalet van zijn werk.
Sinds 1968 heeft hij zich in Parijs gevestigd in de eenzaamheid van zijn atelier. Vanaf 1983 werd hij gastdocent aan het Nationaal Hoger Instituut van Antwerpen, naast zijn aanstelling als docent aan de Ecole Nationale des Beaux Arts te Parijs.
Zijn hele oeuvre wordt bepaald door een typisch Vlaamse glans gecombineerd met een voorbeeldige Franse elegantie. Zijn wonderbaarlijk gevoel voor compositie en kleur opent voor ons de poorten van een wereld volledig badend in pure poëzie.
Het voortdurende onderzoek van André Goezu is gebaseerd op een grondige kennis van het picturale verleden en zijn symboliek. Zijn zeer persoonlijke symbolen (bomen, paarden, honden, menselijke gezichten en lichamen) worden systematisch naast elkaar geplaatst om een artistieke omgeving te creëren waarvan Goezu misschien de sleutels lijkt te houden voor zichzelf, maar waarin de toeschouwer kan doordringen als deze bereid is zijn eigen deuren van waarneming te openen.